Głupota, czy mądrość?

Mówił piękne przemówienie jeden ze sławnych teologów w jednym polskim kościele.

Kościół był przepełniony poprzez pobożnych górali.

Teolog mówił do ludu w bardzo inteligentnym a nawet w przeintelektualizowanym języku.

Wszyscy byli wpatrzeni w niego, nawet nie rozumiejąc wszystkiego. Wpatrywali się jak w obraz, ponieważ był zachwycający w swej elokwencji, chociaż nie bardzo zrozumiały, ponieważ trudne były pewne myśli i słowa.

Po skończonym intelektualnym wykładzie góralka tak powiedziała w prostym zrozumiałym języku:

Wiedzy to on posiada sporo, lecz mądry to on nie jest. Wiecie dlaczego, gdyż on mówi  takie nowości, że tylko ten kto się na religii nie rozumie może się w nich razem z nim powikłać.

Jaki z tego morał?

Często wiemy dużo, posiadamy encyklopedię w głowie, lecz na co to wszystko się przyda, jeżeli nie wypływa to z głębi, jeżeli mówimy językiem nie zrozumiałym.

Znajdźmy odpowiedz, czy żyjemy tymi wartościami, które głosimy? Jeżeli nie, to szukajmy przyczynę błędów i powikłań.

Mądrość prawdziwa polega na tym, aby wiedzę którą posiadamy, połączyć z życiem. W innych słowach: intelekt z sercem.

Tylko w taki sposób możemy poznać prawdziwą mądrość.

Mądrość nie chlubi się sobą, nie poszukuje oklasków, nie goni za chwałą i karierą.

Mądrość, to skromność, to otwartość, to tolerancja, to przede wszystkim szacunek dla drugiego – czyli miłość.

Pe. Jan Zasowski

************************************