35 LAT w służbie Misji - refleksja o Powołaniu

Pewnego dnia usłyszałem:

Pójdź za mną

i poszedłem.

Następnego dnia słyszałem

te same słowa

i ... nie poszedłem.

W drodze i podczas adoracji zamiast spotkać

Chrystusa, spotkałem tylko

jedną osobę -

zmęczonego

i grzesznego człowieka,

spotkałem siebie.

Usłyszałem ponownie

znajomy głos:

Pójdź za mną, jeszcze jest czas,

aby wszystko odbudować

i ... tym razem z odwagą podążyłem Jego śladami.

Spotkałem Zmartwychwstałego Chrystusa

i w tym dniu nastąpiło też moje prawdziwe

Zmartwychwstanie.

Odtąd idziemy już razem - wspólną drogą.

Jest to Droga Prawdy i Życia.

Jezus Chrystus stał się moim Życiem.

Amen

Niech ideał Św. Arnolda łączy nas wszystkich!

30 kwietnia 1978 roku w katedrze poznańskiej otrzymaliśmy Krzyż Misyjny z posłaniem, abyśmy głosili Ewangelie Chrystusa na wszystkich krańcach świata. 

 

Bilans na dziś: 35 lat kapłaństwa, 34 lat pracy na misjach.

Od 7 września 1971 roku doświadczenie szkoły  najlepszej z najlepszych – życia we wspólnocie.

Gdyby ktoś zapytał o „receptę na misje” – to bym powiedział krótko: wierzyć w życie i kochać życie.

Wierzyć, że Bóg nas kocha i kochać tak jak On nas nauczył.

Prawdziwe szczęście, zdobywa się pokorą i cierpliwością.

A jaki jest sposób, by zostać dobrym misjonarzem - modlić się o to.

Aby być misjonarzem szczęśliwym, zakorzenionym w kulturze i mentalności kraju, w którym podejmujemy misję głoszenia Chrystusa – trzeba zapomnieć o sobie i wejść w historię ludzi z którymi żyjemy .

Być misjonarzem, tzn. narodzić się ponownie przez otwartość serca na spotykanych ludzi innych mentalności i kultur oraz wierzyć, że mamy szczególną misję do spełnienia wśród nich.

Osobiście, czuję się szczęśliwy w moim powołaniu misyjnym i gdybym miał wybierać ponownie, raz jeszcze wybrałbym tę właśnie drogę. Jest ona najbardziej wyraźna i jedyna w moim życiu oraz powołaniu.

Jednak ta droga nie jest łatwa, gdyż ciągle wymaga dużo samozaparcia, odwagi i wiary.

Misjonarz powinien mieć świadomość, że naucza nie tylko słowem, ale i przykładem życia. Postawa miłości chrześcijańskiej i humanizmu ogólnego to język docierania do innych ludzi.

Tylko jeżeli będziemy autentycznie miłować Boga i bliźniego, wówczas będziemy znakiem  Ewangelii.

Jeżeli będziemy z potrzebującymi pracować wspólnie, aby nie było nierówności społecznej, jeżeli będziemy się solidaryzować z ich prawami, doświadczać braterstwa w doli niedoli – wówczas możemy ze spokojem sumienia powiedzieć, że wypełniamy misję chrześcijańską według nauki naszego Mistrza Jezusa Chrystusa.

Pe. Jan Zasowski

***************************************************************